سلام، پیش‌گفتار
همانطور که برخی از دوستان در جریان هستنند در این مدت با تصمیم مسئولان محترم و مکرم ایرانیان از دسترسی به اینترنت جهانی محروم شدند و در ازای آن شبکه اینترنت ملی یا اینترانت ملی فعال ماند.
مانند گذشته به طور گزیده وار بر آنچه روی‌داده است اشاره میکنم باید بگویم این یک نوشتار آزاد و فنی هست نه یک نوشتار سیاسی یا اقتصادی. هرچند بخشی سیاست و اقتصاد از نگاه شخصی وجود دارد.
آ. دسترسی به برخی سایت های داخلی یا غیر ممکن شد یا ناقص بالا می آیند
یعنی سایت های مهم و ملی یا طرح های ملی ای که از لحاظ رسانه ای روی آن کار شده بود در دسترس نبودند!
ب. مجموعه ای از توسعه دهندگان از دسترسی به تجهیزات و امکانات محروم شدند
این محرومیت تنها شامل خارجی ها نمی‌شد بلکه دسترسی درون شبکه ای هم مشکل داشت. از نگاه شخصی باید گفت گویا روتر ها آن طور که باید آدرس دهی کنند، نمی کنند! عجیب هست چون سرور های داخل ایران هم یک سیستم هستند چرا باید کاربر یک آدرس رو بتواند باز کند ولی یک سیستم خودش نتواند؟! پس مجموعه کارهای صورت گرفته توسط زیرساخت، فنی و ساختارمند نبوده است.
پ. کسانی که بازرگانی و تجارتی فراتر از ایران دارند در چنین وضعیتی سوختند!
خب به هر حال قرار نیست به خاطر دو درصد بدی ۹۸ درصد خوبی ندیده شود! دوستانی که دوستدار تنها بسته شدن در های وب جهان به ایران هستند باید بدانند که اقتصادی که مانند برکه شود نهایت می گندد! بسیاری از کاربران اینترنت جهانی، به چشم یک بازار نگاه می‌کنند، حتی صنعت گران اکنون از فضای تبلیغاتی اینترنت اکنون به عنوان برترین رسانه بهره می برند.
نکته مهم دیگر! تا کی باید صنعت های مربوط به فناوری اطلاعات ایران تنها نگاه به بازار داخلی داشته باشند؟ چرا مشتریان ایرانی و آن هم تنها برای کاربران ایرانی خود دنبال چنین مجموعه هایی بروند؟ هر روز از پایداری و برتری سرور های هلندی و آلمانی می‌شنویم و ارز آوری ای که این سرور ها برای کشورشان دارند! باید بگویم به عنوان نمونه برای ربات های تلگرامی خودم پیش از فیلتر شدن از سرور های (باید بگویم فوق العاده) ایرانی بهره می بردم، ولی حالا باید با هزینه ای بیشتر و خارج از اهداف چندین ساله کشور این پول را صرف شرکت های خارجی و خارج شدن ارز از کشور کنم. و تنها ایرانی ای که سود خواهد برد یک ریسلر(یا بازفروش) ایرانی خواهد بود! قضاوت گفته ها با شما.
اما یک جانبه‌گرایی نکنیم. روی خوش داستان را (کم و بیش از نگاه من) ببینیم.
خوش بین هم باشیم
آ. این کار زیبایی بود که اینترنت ایرانی (ملی) فعال ماند.
به عنوان یک ایرانی این را ببینی که کشورت تمام نیاز های ارتباطی را فراهم می‌کند شیرین هست حتی اگر بخشی از فعالیت تو به ناچار خارج از مرز جغرافیایی ایران باشد. این یعنی پیشرفت و پیشرفت یعنی امید های به واقعیت رسیده و این امید ها یعنی رویا های گذشته! و در نهایت یعنی پیامی به نسل آینده برای اینکه رویاپردازی کنید، امید داشته باشید و به پیشرفت برسید!
ب. نکته دیگر اینکه کمی به خودمان بیاییم چه میزان مگر به اینترنت خارجی نیاز داریم؟
برخی از دوستان من از قطعی اینترنت شکایت داشتند!
من: چه شده؟
دوستم: اینترنت نداریم؟
من: چی میخوای مگه نداری؟
دوستم: اینستاگرام، تلگرام و …
من: همین؟!
نمیخوام بگم این ها چیزی نیست! این شبکه های مجازی جایگزینی برای دسترسی تمام دنیای اینترنت شدند، کسی وارد مرورگر ها(فایرفاکس، کروم، …) نمیشود و جستجو نمیکند، یا سایتی را بالا نمی آورد. به همان سایت های از راه های ارتباطیشان دسترسی دارند(در واقع با واسطه)! اینجا مشخص می‌شود تا چه میزان درگیر این ها شدیم! چشم های ما مدام خیره به یک صفحه هست و هیچ تولید محتوای سودمندی نمیکنیم و مانند فیلم های هالیوودی در حال هیبنوتیزم شدن از راه صفحه های نمایشگر هستیم. زنده باد این آشوب! باعث شد یک دستی روی این دکمه قطع اینترنت برود تا حداقل کمی بیشتر بخوابیم! والا! اصلا بریزید بیرون! والا!
چشم و گوش خودمان را بسته ایم و راست و دروغ ، زشت و زیبا، خندان و گریان و …. را به ما در کسری از ثانیه می‌فرستند. تنها نگاه می‌کنیم و نمی بینیم!
پایان
